Nierzadkim gościem w podślesińskich lasach jest dzięcioł czarny, który swoją obecność zdrasza głośnym nawoływaniem.

Świat zwierząt reprezentowany jest głównie przez pospolite gatunki ekologicznie przystosowane do występowania w silnie przekształconym antropogenicznie środowisku (z których najliczniej występują stosunkowo jednorodne agrocenozy), choć są wśród nich także gatunki chronione oraz uznane za zagrożone wyginięciem w skali Europy. Fauna kręgowców tego terenu, podobnie jak roślinność, obejmuje gatunki przystosowane do życia w sąsiedztwie człowieka. Główny trzon stanowią populacje synurbijnych gatunków powszechnie występujące w miastach i na obszarach segetalnych. Są to m.in. wróbel domowy, sterówka, potrzeszcz, kopciszek, pliszka siwa, nornik zwyczajny, mysz polna, kuna domowa itp.

Konsekwencją zróżnicowania siedliskowego jest znaczna różnorodność faunistyczna najsilniej przejawiająca się w bogactwie ptaków, które reprezentowane są przez ok. 150 gatunków, w tym także z grupy wodno-błotnych.

Dzierlatka jest ginącym gatunkiem obszarów wiejskich, który w gminie Ślesin nadal daje się obserwować.

W obrębie jezior i zarastających wyrobisk torfowych występują m.in. bąk, bączek, perkozy: dwuczuby, zausznik, perkozek rdzawo szyi oraz kokoszka, kropiatka i zielonka. Ponadto z otwartymi wodami stojącymi związane są także rybitwy rzeczne i czarne a w okresie przelotów i migracji również białoczelne i białoskrzydłe. Stwierdzono także próby kolonijnego gnieżdżenia się śmieszki. Zarośla i szuwary są miejscem występowania ptaków wróblowych (trzciniak, wąsatka, trzcinniczek, brzęczka, rokitniczka, świreszczak łozówka). Pobrzeża zadrzewień i starszych zakrzewień są miejscem występowania żurawia, remiza i ortolana. Natomiast tereny otwarte, w szczególności turzycowiska i łąki wilgotne, są siedliskami dla derkacza, kszyka, rycyka, brodźca krwawodziobego i kulika wielkiego – gatunków ptaków zaliczanych do najbardziej zagrożonych wyginięciem w skali Europy. Istotnym elementem lokalnej awifauny są gatunki pojawiające się tutaj już po okresie lęgowym, w trakcie migracji jesiennych i wiosennych, a także zimujące. Szczególnie istotną rolę odgrywają jeziora konińskie, których sztucznie podgrzewana woda jest bardzo dogodnym miejscem żerowania i odpoczynku dla licznych stad ptaków wodnych. Publikowane dane wskazują, że jeziora konińskie są jedną z najważniejszych ostoi ptaków wodnych na śródlądziu w okresie zimowania i przelotów.

Czaplę siwą można obserwować nad wodami ślesińskich jezior cały rok.

Największe znaczenie obszar ten ma dla łyski (co najmniej kilkanaście tysięcy osobników), czernicy, krzyżówki i świstuna. W sumie odnotowano to ok. 50 gatunków ptaków wodnych.

Ssaki tego obszaru także reprezentują w pełni faunę niżowej części Polski. Na uwagę zasługuje fakt pojawiania się tutaj łosi, dla których jednakże obszar gminy Ślesin nie stanowi stałej ostoi. Płazy reprezentowane są przez wszystkie gatunki występujące na niżu Polski, z ropuchą paskówką i traszką grzebieniastą włącznie. Najliczniejszym przedstawicielem gadów jest zaskroniec oraz jaszczurka zwyczajna. Fauna ryb poza typowymi przedstawicielami krajowych gatunków została wzbogacona gatunkami egzotycznymi – amurem białym i tołpygą pstrą, które zostały sztucznie wprowadzone do jezior konińskich w celu spowolnienia procesu ich zarastania, będącego wynikiem zmiany warunków termicznych spowodowanych włączeniem tych akwenów do systemu chłodzenia elektrowni Konin i Pątnów.

Bezkręgowce są najsłabiej poznaną grupą zwierząt, tym niemniej z całą pewnością występują tutaj m.in. tygrzyki paskowane – bodaj najpiękniejsze krajowe pająki oraz kilka gatunków ważek i obie świtezianki – związane ze strefą brzegową zbiorników wodnych i terenami otwartymi. Wraz z obcymi rybami przywędrowały liczne bezkręgowce (m.in. wirki i skąposzczety) oraz ciepłolubne małże należące do rodzaju Anodonta sp. (Unionidae), których egzystencja w wodach jezior konińskich jest ściśle związana z podwyższoną temperaturą wody w tych akwenach. W wyniku prowadzonych na tym terenie od wielu lat systematycznych badań hydrobiologicznych udało się nawet stwierdzić i opisać dotychczas nieznany nauce gatunek skąposzczeta Chaetogaster zdanowski sp nov. Obecnie panująca w jeziorach konińskich swoista równowaga ekologiczna jest bardzo nietrwała i podatna na wielorakie antropogeniczne zakłócenia, których źródłem są lub mogą być rekreacja, urbanizacja zlewni, rolnictwo wraz z rybactwem i przemysł.

Źródło: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ślesin 2003, 2005.

878 razy przeczytano