Obszar gminy porasta roślinność typowa dla terenów silnie przekształconych antropogenicznie, obejmująca pospolite eurywalentne i kosmopolityczne gatunki, przynajmniej częściowo neolityczne. Tereny silnie przekształcone w wyniku działalności kopalni odkrywkowej (skarpy zwałowisk) obsadzone są częściowo grochodrzewem i różanecznikiem żółtym (nasadzenia przeciwerozyjne) oraz pionierską roślinnością zieloną, zdominowaną przez zbiorowiska z udziałem podbiału pospolitego, stanowiącą wstępne stadia sukcesji rekreatywnej w miejscach, gdzie całkowicie została zniszczona roślinność poprzednio tu występująca.

W okolicach Lichenia znajduje sie jeden z największych kompleksów leśnych w gminie Ślesin.

Powiat koniński należy do grupy regionów o stosunkowo niskim wskaźniku lesistości. Powierzchnia leśna zajmuje 25.013 ha i stanowi 15,8% ogólnej powierzchni powiatu. (Lesistość Polski wynosi 29% a europejski wskaźnik lesistości kształtuje się na poziomie 32%). Bardzo niski wskaźnik lesistości wynika z warunków jakie ukształtowały się na przestrzeni długiego okresu osiedleńczego i zajęcia stosunkowo dużych obszarów pod uprawy rolne. W powiecie konińskim lesistość gminy Ślesin należy do najwyższych (21,12%). Ogólna powierzchnia lasów, wg stanu na 01.01.2001 r., wynosiła 3.077 ha, w tym lasów nie stanowiących własności Skarbu Państwa – 270 ha. Opracowana w Instytucie Ochrony Przyrody PAN w Warszawie mapa dolesień przewiduje dalsze zalesienie ok. 450 ha gruntów porolnych. Część z tych powierzchni zapewne stanowić będą obszary zrekultywowane po zakończeniu eksploatacji węgla brunatnego.

Drzewostany w zarządzie Nadleśnictwa Konin stanowią pozostałości dawnych rozległych kompleksów leśnych ciągnących się od jez. Gopło do Warty. Teren ten obejmuje drzewostany w zróżnicowanym wieku, głównie sosnowe (proces pinetyzacji). Podszyt i warstwa zielna składają się z podrostu gatunków domieszkowych oraz roślinności krzewiastej i zielnej charakterystycznej dla lasów borów mieszanych i świeżych a miejscami także grądów. Wszystkie wyżej wymienione drzewostany znajdują się w strefie lasów ochronnych dla m. Konina i stanowią zaplecze turystyczno-rekreacyjne dla jego mieszkańców.

Głównym typem zagospodarowania terenu gminy są pola uprawne.

Uzupełnieniem istniejących zalesień są atrakcyjne zadrzewienia, stanowiące najczęściej obramowanie zbiorników wód powierzchniowych, występujące w postaci rozrzuconych w przestrzeni grup w dnie Doliny Grójeckiej, gdzie trwale i okresowo podmokłe łąki sąsiadują ze zbiorowiskami roślin szuwarowych.

Ponadto na uwagę zasługują zachowane stare parki podworskie w Biskupim, Mikorzynie, Szyszynku, Wąsoszach i Piotrkowicach, a także zasobne w stary drzewostan cmentarze w Ślesinie i w Licheniu.
W okolicach Tokar w uroczysku „Sarni dołek” rośnie prawie 300-letni dąb chroniony jako pomnik przyrody.

Należy też wyróżnić bogatą i różnorodną roślinność na terenie Sanktuarium Maryjnego w Licheniu.

Wzajemne przenikanie się dużych powierzchni wodnych i leśnych przy zróżnicowanej rzeźbie terenu wybitnie podnosi walory przyrodniczo – krajobrazowe terenu.

W strefach objętych zabudową występuje zieleń urządzona (parki i skwery, zieleń przydomowa).

Długotrwałe i intensywne oddziaływanie człowieka wywiera na całym obszarze swe piętno na elementach fauny i flory. Przejawia się to w ich synantropizacji, wprowadzaniu lub samodzielnym wkraczaniu gatunków nie występujących wcześniej w środowisku naturalnym tych terenów oraz eliminacji gatunków niezdolnych do przystosowania się do zmienionych warunków. Coraz powszechniej obserwowanym zjawiskiem jest synantropizacja gatunków dotychczas dziko żyjących, zwłaszcza ptactwa wodnego. Kurczenie się ich terenów lęgowych i naturalnych żerowisk, a także polowanie na nie (np. dzikie kaczki) zmusza je do przebywania w bliskim sąsiedztwie terenów zabudowanych.

Potencjalna roślinność naturalna obszaru gminy Ślesin to przede wszystkim siedliska grądów ubogich (Galio-Carpinetum); stosunkowo niewielkie obszary zlokalizowane we wschodniej części gminy zajmują także siedliska borowe kontynentalnego boru mieszanego (Pino-Quercetum) i suboceanicznego boru sosnowego (Leucobryo-Pinetum).

Głównym typem zagospodarowania terenu gminy są pola uprawne.
Roślinność rzeczywista omawianego obszaru jest stosunkowo mało urozmaicona i determinowana różnym stopniem uwilgotnienia podłoża oraz intensywnością antropopresji. Tereny z wodami otwartymi to naturalne jeziora oraz dawne wyrobiska potorfowe z przeważnie dobrze wykształconym procesem ich wtórnego zarastania. Są one miejscem występowania gatunków roślin związanych ze strefą szuwarów i oczeretów, na które składają się m.in. zespół „lilii wodnych” z grążelem żółtym i grzybieniem białym oraz zbiorowisko z osoką aloesowatą – gatunkami rzadkimi i chronionymi, wpisanymi na europejską i krajową „czerwoną listę”.

W bezpośrednim sąsiedztwie otwartego lustra wody, w miejscach ze stale stagnującą wodą, występują leśne zbiorowiska olsowe lub wstępne stadia sukcesyjne łęgów wierzbowych, a na terenach otwartych łąki turzycowe (z dominującymi turzycami wysokimi) lub sitowe. Na wilgotnych łąkach zachowały się dość liczne jeszcze populacje rzadkich już i chronionych gatunków roślin, jak storczyki: błotny, szerokolistny i plamisty, osoka aloesowata i kosaciec żółty. Tereny z okresowo stagnującą wodą (pochodzenia podskórnego) charakteryzujące się ekstensywną gospodarką łąkowo-pastwiskową zajmowane są przez półnaturalne zbiorowiska łąk wilgotnych z siedliskami trzęślicy, manny mielec, wyczyńca i rajgrasów. Rejony bardziej przesuszone, z co najwyżej krótkookresowym stanem podwyższonego uwilgocenia, zajmowane są przez zbiorowiska typowe dla krajobrazu rolniczego o niskiej intensywności. Partie najwyższe wykorzystywane były pod osadnictwo i tereny orne, zazwyczaj o niskiej bonitacji (kompleks żytnio-ziemniaczany).

Źródło: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ślesin 2003, 2005.

1 154 razy przeczytano